ข้างบนและข้างหลังพยัญชนะต้น ได้แก่ สระอืเมื่อไม่มีตัวสะกด (-ือ) สระอัวะ (-ัวะ) สระอัว (-ัว) สระอำ (-ำ) สระเอา (เ-า) และสระเอาะเมื่อมีตัวสะกด (–็อ) เช่น มือ ถือ ลือ ผัวะ ยัวะ ตัว รัว หัว รำ ทำ จำ
ไม้หน้า + (พยัญชนะต้น) + ตัวออ + วิสรรชนีย์
ขอยิบยกบางส่วนของคำประกาศเกียรติคุณของ ท่านมาให้อ่านดังนี้
สระเสียงยาว หรือ ทีฆสระ ได้แก่ สระที่ออกเสียงยาว คือ อา อี อื อู เอ แอ โอ ออ เออ เอีย เอือ อัว ฤๅ ฦๅ
Stylistic changes: The Visible visual appearance of Thai letters has advanced, turning out to be much more rounded and distinctive compared to its Khmer ancestors.
Thai consonants kind the backbone with the composing method and Engage in a substantial role in pinpointing the tones of terms. Let's look at their unique capabilities and complexities:
ไม้หน้า + (พยัญชนะต้น) + สระอือ + ตัวออ + วิสรรชนีย์
[อะ] (มค. อ) เป็นอักษรใช้นำหน้าคำอื่น เป็นพวกอุปสรรค บอกความปฏิเสธหรือตรงกันข้ามแปลว่า ไม่ หรือ ไม่ใช่ เช่น อศุภ = ไม่งาม luckybarr อธรรม = ไม่ใช่ธรรม
เมื่อวางเมาส์ไว้บนคำว่า executed/abusing ซึ่งไม่มีในพจนานุกรม
สุขภาพ : ต้องระวังเกี่ยวกับต้นคอ การก้มเงย สายตา อาการหน้ามืด หรือ ความดันต่ำ
(อักษรเบรลล์) ⠕ (“สระ ออ”), ⠕⠁ (“สระ เอาะ”), ⠩ (“สระ เออ”), ⠩⠁ (“สระ เออะ”), ⠟ (“สระ เอือ”), ⠟⠁ (“สระ เอือะ”)
วิธีปรับแก้ให้ดีขึ้น : เซ็น อ อ่างให้หางเชิ่ดขึ้นหรือหากจะเส้นแบบในรูป ก็ให้เซ็นลากตรงไปห้ามเซ็นย้อนกลับ
พยัญชนะในอักษรไทย ใช้แทนเสียง /ʔ/ หรือเสียงที่ใกล้เคียงเช่น /ʕ/, /ʡ/, /ʢ/, /∅/
Not all syllables need a penned tone marker. In several scenarios, the tone may be deduced within the consonant and vowel blend alone.